Debata poświęcona ewolucji instytucjonalnego środowiska uczenia się, opartego na platformach e-learningowch toczy się w sieci nie od dziś. Nowy głos w dyskusji zabrał Naill Sclater, który na blogu opublikował listę pożądanych cech VLE/LMS, pod katem których OU UK stara się rozwijać własne środowisko pracy. Cechy te są na tyle uniwersalne, że można je zastosować do niemal każdej instytucji edukacyjnej. Ciekawa jest, na przykład konieczność zapewnienia odpowiedniej równowagi pomiędzy kontrolą a elastycznością i samodzielnością studentów, ale także pracowników akademickich. Tworzenie treści edukacyjnych w formacie XML to druga ważna funkcjonalność wg Sclater’a. Pozwala bowiem na ponowne wykorzystanie raz opracowanych materiałów, jak również ich transfer na format papierowy, e-booków czy idąc krok dalej potrzeby urządzeń mobilnych.
Są to cechy docelowe – pożądany efekt zmian. Jednak wymaga to zastanowienia się jaka jest przyczyna zmian oraz, w którym kierunku instytucjonalne środowisko uczenia się powinno ewoluować.
Dwie najbardziej wyraziste cechy VLE to:
- działania i interakcje studentów są ograniczone do jednego kursu. Promuje to kulturę zależności niż autonomiczność uczenia się, jak również odsłania brak wiedzy na temat zarządzania procesem uczenia się od strony instytucji. Odnosząc ten postulat do naszego uczelnianego VLE, samodzielność studentów ogranicza się do pisania na forum, wysyłania zadań, rozwiązywania testów. No dobra może jeszcze założenia (nie do końca sprawnego) bloga na platformie. Jednak każde z tych działań jest nie jest oddolne, lecz z góry zaplanowane i umożliwione przez projektującego kurs lub tutora.
- VLE jest odbiciem tradycyjnego wykładu/lekcji, co sugeruje, że jedyną i podstawową rolą technologii jest konwersja interakcji F2F na online.
Jak zatem VLE powinno ewoluować?
Wydaje się, że w obliczu sieć 2.0 i nieograniczonego dostępu do narzędzi, personalizacja jest słowem kluczem. Budowa osobistego środowisko uczenia się (ang. Personal Learning Environment, PLE) umożliwiającego własny rozwój przez społeczne uczenie się, to kierunek zmian wskazywany przez wielu znawców tematu. Jednak czy rezygnacja ze stabilnego środowiska na rzecz rozproszonych narzędzi to odpowiedni kierunek zmian? Martin Weller w dyskusji z Sclaterem i Johnem Pettit sugerują, że instytucjonalne VLE nie powinno pozostawać obojętne na społeczne przemiany w sieci. Dobrym rozwiązaniem jest wykorzystanie platformy e-learningowej jako slinika, tła dla rozwoju środowiska pracy pozwalającego na personalizację. Instniejące VLE może funkcjonować jako brama skupiająca pozostałe narzędzia społecznościowe oraz treści edukacyjne.
Przy takim rozwiązaniu ważne lecz nie kluczowe jest, aby rozważyć które narzędzia i serwisy używane przez studentów w życiu codziennym powinny składać się na środowisko pracy pozwalające na personalizację uczenia się. Kluczową kwestią nie jest pytanie czy VLE powinno ewoluować w kierunku kolekcji narzędzi Web 2.0, lecz selektywny dobór narzędzi odpowiednich do kontekstu uczenia się, w odpowiednim czasie i w odpowiedzi na określone potrzeby studentów.
Foto Lean Forward If on Flickr https://www.flickr.com/photos/125135071@N06/15071668497/in/dateposted/
