Współczesne realia gospodarcze i społeczne, kształtowane przez gwałtowny postęp technologiczny, cyfryzację oraz zmiany klimatyczne i demograficzne, stawiają nowe wyzwania przed systemami kształcenia inżynierów. Tradycyjne modele edukacyjne, skupione głównie na przekazywaniu wiedzy technicznej, okazują się niewystarczające w kontekście rosnących oczekiwań względem kompetencji miękkich, zdolności adaptacyjnych oraz umiejętności pracy w interdyscyplinarnych zespołach. Należy zatem dokonać analizy kluczowych kierunków transformacji edukacji inżynierskiej, wskazując na potrzebę zintegrowanego podejścia łączącego wiedzę techniczną z kompetencjami społecznymi, etycznymi i cyfrowymi. Niezbędne jest także uwzględnienie wyzwań związanych z elastycznością programów nauczania, współpracą uczelni z przemysłem oraz wdrażaniem nowoczesnych metod dydaktycznych, takich jak uczenie projektowe, symulacje czy kształcenie oparte na problemach. Celem jest przedstawienie rekomendacji dotyczących kierunków rozwoju kształcenia inżynierów, które pozwolą lepiej przygotować absolwentów do funkcjonowania w zmiennym i nieprzewidywalnym środowisku zawodowym.