Wystąpienie dotyczy wykorzystania sztucznej inteligencji jako narzędzia wspierającego rozwój kompetencji językowych, poznawczych i komunikacyjnych u studentów informatyki. Skupiam się na pytaniu, jak projektować zadania z udziałem AI, które nie tylko pomagają w nauce języka, ale również rozwijają krytyczne myślenie i kreatywność — kompetencje nieoczywiste, ale niezwykle potrzebne w kształceniu przyszłych informatyków. Zamiast korzystać z AI w funkcji automatyzującej, traktuję ją jako punkt wyjścia do zadań transformacyjnych: analizy i redakcji wygenerowanych wypowiedzi, przekształcania komunikatów technicznych w zrozumiałe przekazy, adaptacji stylu do odbiorcy czy twórczego modyfikowania promptów. W centrum znajduje się świadome zarządzanie językiem – nie tylko poprawność, ale intencja, ton, cel komunikacyjny. Przedstawione podejście opiera się na założeniu, że studenci informatyki potrzebują nie tylko narzędzi językowych, lecz także doświadczeń, które uruchamiają procesy poznawcze wykraczające poza schemat rozwiązywania zadań. AI może w tym kontekście pełnić funkcję nie tyle podpowiadacza, co „prowokatora myślenia” – sprzymierzeńca w edukacji, która łączy strukturę z wyobraźnią.