Wszyscy darzymy Kena Robinsona szczerą miłością.
Jego świetne wystąpienie z okazji otrzymania odznaczenia Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures and Commerce (RSA) jest, hmmm… świetne! Sir Robinson jest fenomenalnym mówcą, umiejętnie dawkującym cięty dowcip, informacje i własne przemyślenia. Trudno się z nim nie zgadzać, trudno mu nie potakiwać a na końcu wstać i krzyczeć: TAK!! TAK!! JUŻ IDĘ ZMIENIAĆ TĘ EDUKACJĘ!!!
O czym mówi tym razem? O wielu ważnych sprawach i tej najważniejszej – edukacji. A właściwie o szkole, która tłamsi (nieświadomie czy nieintencjonalnie) kreatywność, gasi iskierkę geniuszu, która tli się w każdym z nas (porażające wykresy z danymi!). Mówi zatem o programach nauczania, ktore są głęboko zakorzenione w epoce industrialnej, w których użyteczność eknomiczna, przydatność danych przedmiotów, oceniania arbitralnie, determinuje rozwój dzieci. Faktycznie, wartości zajęć WF-u czy filozofii czy plastyki nie daje się łatwo przełożyć na wysokie wyniki w testach kompetencji. Przedmioty takie są traktowane marginalnie, nie sprzyjają bowiem (w prostej zależności) wzrostowi ekonomicznemu. Czy ktoś widział kiedyś naprawdę bogatego poetę? Rozwijanie kreatywności, samodzielności, ciekawości świata jest spychane na najdalszy tor. Podobnie jest z rekrutacją dzieci do szkoły – jego zdaniem liczy się data wyprodukowania czyli rocznik, nie zaś faktyczna gotowość, chęć czy potrzeby edukacyjne. Stąd nie reforma ale głęboka transformacja edukacji jest jedynym wyjściem – tak, aby wartością był każdy uczeń.
W naszym kraju też mamy do czynienia z reformą edukacji (czy jest obecnie kraj, ktory takiej reformy nie przeprowadza?). Chciałabym, żeby jej autorzy mogli posłuchać tego, o czym z takim zaangażowaniem mówi Sir Robinson.
Foto: Sebastiaan ter Burg on Flickr CC BY-SA 2.0
